Czasami, gdy tak próbowałem zaprzyjaźnić się z niewidzialnym, próbując wręcz zdmuchnąć świeczki Panu Bogu na urodziny. Widziałem wieczność wszędzie; w geście bądź w powtarzalnym ruchu ust, między przystankami komunikacji miejskiej kwitła moja naiwność, że oto jest byt, bez namysłu, cyfr, szerszej kontemplacji, często prowadzącej do utraty. Jednak z wiekiem zacząłem rozumieć, że nie była to wieczność, żadna, tylko rozpaczliwe czepianie się krawędzi, tych małych płomyków, które rodzą się na obrzeżach bezwzględnych form istnienia. Teraz "po czasie" widzę to w zachowaniu, decyzjach, które podejmuje większość, by zachować formę. Dla mnie przez lata był to akt szaleństwa, ciągle nawiedzało mnie pytanie: Jak tak można, na własne życzenie stać się śmiertelnym, pojedynczym zakładnikiem formy? Jednak i ja zacząłem coraz bardziej wnikać w nią, zachowując jednocześnie płomień, niczym Krzak Gorejący, nie chciałem tylko wyjść na Górę, bo wtedy byłaby to dla mnie nieodwracalna utrata, przyznanie się do cyklicznej śmierci, do powtarzalności, wolę umrzeć raz na zawsze, niż obracać się w nieskończonym absurdzie form.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz