dla G.
Nie lubię kogoś
takiego jak Kora. Nie zgadzam się, że muzyk czy poeta, by doświadczyć niezwykłości
istnienia, musi wspomagać się różnymi substancjami, a marihuaną już przede
wszystkim, która moim zdaniem, zwalnia z odpowiedzialności w sensie czysto egzystencjalnym, i tylko symuluje
wolność. Żadne, ale to żadne
środki nie pozwalają zrozumieć czym jest duch ludzki i jego współistnienie z
resztą. Ja szukam w tej
muzyce pojednania i zrozumienia, a nie tylko wygodnego sposobu na ominięcie
tematu jakim jest ludzka samotność lub z dużą wiarą w sercu szansa na jedność.
 |
| Patti Smith pije Château Rimbaud 2006 |
Kiedyś jeden z
przyjaciół Ryśka Riedla, także muzyk, powiedział, wiosłując na jeziorze, że:
rock byłby naprawdę silny, gdyby nie narkotyki.
Miłość nie potrzebuje
żadnych wspomagaczy, sama jest w sobie największym odlotem. Miałem okazję w
wieku 18 lat, kiedy to odkrywa się dla siebie po raz pierwszy świat, który nie
wiele ma wspólnego ze światem rodziców, spróbować LSD, nie wiem o jakim
natężeniu było, ale powiem wam, że więcej w tym było seksu niż transcendencji.
Chociaż nie powiem, by nie było przyjemnie... Jednak niczego takiego wielkiego
nie odkryłem. Prawdziwą sztuką jest odbierać świat w pełni na trzeźwo,
najlepiej z drugą osobą. Nie mam nic przeciwko eksperymentom, sam to robiłem,
młodość ma swoje prawa. Ale nie zgadzam się z propagandą, że marihuana powinna
być legalna, nie wierzę w odpowiedzialność większości. Natomiast absurdem i
naruszeniem praw człowieka jest karanie kogoś za posiadanie nie wielkiej
ilości. Ale mnie to nie interesuje, bo nie palę, nie wierzę po prostu w jej
systematyczne przyjmowanie. W ogóle w nie wiele "wierzę", ale wiem,
że jesteśmy sobie potrzebni. Dlatego wierzę w zbiorowe przeżycie i jego
znaczenie w naszym życiu.
z doświadczenia własnego,
czytania Sartre'a i wujka Becketta, a także paru prób z tak zwanymi
"miękkimi narkotykami"
(polecam wino... i
The Clash, które teraz nabija mi wręcz podniebny rytm)
Marzył mi się zespół,
który jednałby dusze, muzyka która wsłuchiwałaby się w naturę rzeczy. I tak
naprawdę nie wierzę egzystencjalistom, zwłaszcza Sartreowi, temu mało
pociągającemu okularnikowi, który figuruje na zdjęciach jak ostatnie pożądanie.
Truffaut miał o wiele czulszą twarz, choć nota bene był podobno gorliwym
czytelnikiem Jean-Paula. Do diabła z tym! Wierzę w morze. Samotność i miłość,
które na przemian wypełniają się jak czerń i biel.
Zgadzam się z tym, że narkotyki oraz różnego rodzaju "wspomagacze" nie są konieczne do tworzenia. Popkultura przedstawia właśnie taki obraz – artysta płodny to artysta zażywający albo uzależniony. Nie jest to do końca prawdziwe, ani na pewno właściwe.
OdpowiedzUsuńTak samo jest z samopoznaniem pod wpływem środków psychoaktywnych. Takie myślenie ma podstawy gdzieś w początkach fascynacji buddyzmem, ale przeciętny Europejczyk, Amerykanin, Afrykańczyk, ale też współczesny Azjata nie jest w stanie wprowadzić się w odpowiedni stan "zanurzenia w siebie", co wynika z jego predyspozycji charakterologicznych – ludzie już nie potrafią na dłużej skupić uwagi. Narkotyki służą bardziej zabawie, odprężeniu bądź oderwaniu, niż poznaniu.
A jakie ma właściwości poznawcze wino?
Hej, innymi słowy właściwie napisałeś to, co ja, więc sie z Tobą zgadzam. Ale ja tego nie traktuję tak poważnie, czuję się dzieckiem zachodu, może z różnymi inklinacjami, nalotami lub zwał jak zwał. Lubię bawić się formą, ale chcę by w niej była treść, dlatego rock tak do mnie przemawia, bo jest zmysłowy i bezpośredni. Jeżeli chodzi o wino, to nie widzę w nim nic szczególnego, jeśli chodzi o jakieś głębsze poznanie. Wino to taki mi się wydaje głębszy, subtelniejszy atrybut zachodu, stąd nieraz niebotyczne ceny za nie ;) Ale ja mówię ogólnie o winie jako formie, która wypełnia nas od wewnątrz, stając się w ten sposób rodzajem pewnej treści. Wino po prostu ma w sobie więcej dziecięcej jaźni niż naga i czasem przytłaczająca rzeczywistość. ;)
OdpowiedzUsuń