Nie tylko Schubert

Pełnia, wigor, delikatność, owoc, struktura, ekspresja i smak. Tą garstką słów określiłbym 5 win od niejakiego BRIX'A 65, małego importera, który widać, że wie, co robi.

N=NOS

U=USTA

1. MATTHIAS MULLER RIESLING OHLENBERG ALTE REBEN 2010

    Niemcy / MittelRhein

N: głęboki, skoncentrowany, owocowy, świeży; jabłko, grejpfrut, troszkę gruszki w tle.

U: najpierw pojawia się przyjemna kwasowość, potem dołącza się znakomita; żywa, pełna i świeża owocowość. Całość osnuta wokół niesamowicie uwodzącej, wspomnianej już kwasowości. Muszę przyznać, że dawno nie piłem tak dobrego białego wina. Sehr gut!!! Ja, ja.

2. KAI SCHUBERT PINOT NOIR BLOCK B 2009

    Nowa Zelandia / Wairarapa

N: kwiatowo-owocowy, troszkę kapusty, przy drugim nosie zyskuje głębi, a po chwili zaczyna pojawiać się truskawka.

U: kompleksowe, bogate, owoc połączony z lekką słodyczą, z czasem niknącą na rzecz głębi i harmonii. Wino, które potrzebuje jeszcze czasu, wg mnie ze 3 lata co najmniej.

3. DOMAINE SAINT ANTONIN MAGNOUX 2008

    Francja / Faugeres

N: ciemny, ciepły, elegancki, balsamiczne ciemne owoce.

U: świetny, piękny początek, środek równomiernie przeciągnięty, i długi finisz; bardzo przyjemna głęboka i ciepła faktura. Wino, które moim zdaniem oddaje właściwości terroir Faugeres czyli gleba łupkowa, i piękno pogłębionego owocu południa. Bardzo dobre, eleganckie wino, mogące stanowić nieco tańszy zamiennik Amarone, zważywszy na jego długie i głębokie usta.

4. ESCODA SANAHUJA LES PARADETES 2007

    Hiszpania / Conca de Barbera

N: magi, przyprawy, zioła, potęgujące się przy kolejnym zamieszaniu, z dodatkiem odrobiny słodyczy.

U: na początku przyjemnie chłodne, potem wraz z kwasowością pojawiają się owoce, które do końca prowadzą resztę, tworząc przy tym cudownie przyjemnie ewoluujący ton. Świeże, cudownie owocowe, lekkie, a przy tym pełne i czarujące. Wypiłbym butelkę, i jeszcze byłoby mało ;P

BARDZO CIEKAWE I IMPONUJĄCE WINO.

5. SPICE ROUTE WINERY PINOTAGE 2008

    RPA / West Coast

N: głęboki ciemny owoc.

U: pełne, kompleksowe i nasycone, aksamitna struktura i głębia.

Ciepły, ale nie słodki jak to bywa, pinotage, Nowy Świat w eleganckim wydaniu, z nie banalnym owocem i zrównoważona budową. Pozytywne zaskoczenie.

MAM NADZIEJĘ, ŻE WSZYSTKIE TE WINA BĘDĄ NIEBAWEM DOSTĘPNE W NOWO POWSTAJĄCYM SKLEPIE PRZY RYNKU GŁÓWNYM 45 - VINTAGE

                                             U2 = USTA 2 czyli muzycznie o tych WINACH

Dwie dusze: Corbières & Corbières

Wilcza 28

Trochę mnie tu nie było, wiem. Więc cofnę się w czasie. Pierwsza rzecz to moja wizyta we wrześniu u Philippe'a przy Wilczej 28 w Warszawie, zupełnie przypadkowa, nie żebym o chłopaku nie słyszał... Ale nie miałem tego w programie, bo gnałem na amen w pacierzu, by położyć się w hostelu, który okazało znajdował się niemalże naprzeciw La Cave Philippe de Givenchy*. Byłem już nieco zmęczony, ale po paru, parunastu minutach polubiłem gościa, choć juz usłyszałem głosy krytyki... Sio z nimi! Urzekł mnie swoim bezpośrednim i anarchicznym podejściem do sprzedaży, i kupił mnie, och słodka ironio, która jesteś mianem sprytu... Ale do rzeczy, oprócz tego, że spodobał mi się klimat tam panujący, nie przy pierwszej, a drugiej wizycie wyszedłem z butelką Corbières**, i tu zaczyna się cel mego wpisu. Niedawno miałem okazje rozmawiać na temat carignan - odmiany z której m. in. powstają tamże wina. Osoba, która wzbudziła moje zainteresowanie tym tematem to Tomek Kurzeja, twierdzi, że Corbières, które sprzedaje Philippe jest paskudne, z wyraźnie wyczuwalnymi nutami zwierzęcymi, włosie etc. Argumentem była wątpliwa higiena Francuzów podczas procesu produkcji, a chcąc robić wina bez udziału środków chemicznych ponoć ma być bezwzględna (patrz wina biologiczne). Ja natomiast sięgnąłem do lektury - André Dominé "Wino", którą wielu winomaniaków w Polsce zna... I tam właśnie autor opisuje, że to właśnie w Corbières winiarze tworzą tak wina z carignan, by tych nut trochę było, może nie tak jak wspomniał o tym mój rozmówca, ale poniekąd mają się tam objawiać. To jedno, rzeczywiście w butelce, którą miałem z Wilczej, można było troszeczkę czegoś takiego poczuć, ale nie dam głowy, jednak wino nie raziło owocem jak twierdzi Tomek, że powinno być, i tu zmierzam do konkluzji. Bowiem na zakończonych już targach Enoexpo, spróbowałem Corbières, i było ono zaprzeczeniem tego pierwszego - pełne, delikatne, przyjemne w fakturze i gęste od owoców, ciemnych bądź leśnych. Zaprzeczenie tamtego, rustykalnego, może ciut zielonego i nazbyt ściągającego na języku. Sęk w tym, że z rozpędu nie zanotowałem nazwy czy też sfotografowałem butelki, tego pierwszego, a że Philippe nie ma strony, to nie dam rady zlokalizować wytwórcy, i jestem w lesie. Mam nadzieję tylko, że w obu przypadkach był udział carignan, bo nie jestem pewien czy apelacja zawsze wymaga tego, ale stawiam, że tak. Tak czy inaczej, jak widać wino ma nie jedno imię, i tego wam życzę. Druga rzecz, mam nadzieję już niebawem... 

Corbières na targach - szuka importera

Dane techniczne o apelacji

*Filozofia, którą prezentuje Philippe, to wina biologiczne - naturalne, mogą więc one być czasem zbyt ostre bądź surowe dla początkujących. Jednak tak jak zawsze powtarzam, należy ufać sprzedawcy i nie bać się mówić o swoich preferencjach, wszystko przychodzi z czasem, trzeba zacząć od "A", by skończyć na "Z", a potem wrócić do... :)

**Na polskim rynku dużo jest dostępnych tanich win z Corbières, radziłbym uważać na butelki poniżej 20 zł, zwłaszcza w supermarketach, jest to jeden z największych areałów uprawy winorośli we Francji jako apelacja. Wino z którym ja się zetknąłem było cienkie, z ledwo wyczuwalnym ciałem i budową wina czyli owocem i kwasowością, na granicy przełknięcia. Tzw. promocja, ok 15 zł w małym sklepie na wpół specjalistycznym, łamanym przez tzw. alkohole świata. ;) 

                       Hostel Emma - tanio i czysto. Polecam! 

Wino od Philippa wypiliśmy jesiennym wieczorem nad Wisłą, prawie, że u stóp nieczynnego zabytku PRL - hotelu Forum, w odpowiednim szkle. 

WPIS ZAWIERA LOKOWANIE PRODUKTU ;P

VERMENTINO & ŻYCIE czyli COŚ O KROWACH, KOBIETACH I PUSTCE

Sam w tym pociągu, bez laptopa, próbuję pisać po bożemu, bo Nietzsche mi nie wchodzi. Tak na marginesie, choć żadnego marginesu nie ma. Więc wyciągam kolejną lekturę. Kontrola biletów, dźwięk wciskanej pieczątki. I pustka, i strach, mały paraliż. Powrót do rzeczywistości. A może pieśni rzeczy... Które jak wieczne fale odbijają się od naszego umysłu. Lautreamont leży przede mną, pytania pasażerów. Łyk wody – koniec kontroli. Była krótka, w przeciwieństwie do podróży. Czy Bóg jest pracoholikiem, czy ja chodzę niewłaściwymi ścieżkami? Nie lubię tego porównania, a jednak je stosuję, w nadziei, że wybrnę z tego błędnego koła, zaklęcia jakim jest życie. W Ligurii uprawia się taki szczep: Vermentino. Wczoraj pewna kobieta spytała mojego kolegę prowadzącego sklep z winem czy ma takie wino. Napomknąłem, że jak dobrze pamiętam to z Toskanii, a ona zaaprobowała. Oboje się myliliśmy. Vermentino uprawiają też na Sycylii, ja spotkałem się również takim z Doliny Rodanu, i Langwedocji jako kupaż. Więc, może nie myliliśmy się tak do końca.... Vermentino. I cóż, cóż to może znaczyć wobec całej tej pustki rozciągającej się od ziemi po słońce, od czubków palców po samą śmierć. Albo narodzin. Wywracam myśli na lewą i prawą stronę, i nie widzę żadnej przyczyny, żadnego skutku. Tylko staję się coraz cięższy, i podobny do matki ziemi. Tak, ona rozumie rzeczywistość, przyjmuje ją taką jaka jest, z głębi serca. Ja próbuję się oderwać, jakbym szukał sumienia, a ona jest czysta, bo nie szuka niczego, staje się naturalnym owocem tego, co jest, i jest dane. A ja chwytam się myśli, które są jak brzegi, nie wiedząc w którym miejscu postawić kropkę. Więc, przecieram czoło, stawiam przecinek, drapię się po nosie, i okłamuję na tyle, na ile tylko można. Na ile pozwoli pejzaż w który wkładam ręce i nogi. I jestem zmęczony, posiniaczony, prawie dziurawy, nic nie nabiera kształtu, przeciwnie wszystko się rozmywa, a treść dewaluuje. A przecież jadę podpisać tylko umowę, tak, tylko tyle, ale cieszę się ogromnie, gdyż inaczej nie zerwałbym tej z diabłem, tego paktu ciszy. Ruch jest potrzebny, by móc się nie ruszać itd. Jakież to błyskotliwe można mieć myśli po przebiegnięciu dystansu. Przecież nie jestem krową na pastwisku, leniwie przeżuwającą trawę, nie obrażając tych wdzięcznych stworzeń, które wiążą się z moim dzieciństwem jak Wenus z Marsem. Właśnie, jak kobieta z mężczyzną, oto cały deseń tej impresji na trasie Kraków Główny – Warszawa Centralna. Kobieta, myślę o niej jak Bóg o prawdzie. Dzień i noc. A naprzeciw mnie jedna śpi, druga czyta, a ja piszę. Piszę jak kura pazurem, żeby mieć duszę. Pierwszy raz widzę, by książka miała cenę z przodu: 15 zł, jak pół butelki wina. Trochę to krępujące, czytać czy nie? To jak znaczek: Tylko dla dorosłych. A Nietzsche pisał, by stać się dzieckiem. Już widzę jak pewna firma podchwytuje to jako „bezcenne”. Równie dobrze można by usmażyć jaja na grobie Bukowskiego w gorące popołudnie. Mam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, że takie rzeczy nigdy się nie sprzedadzą. Inaczej ja kupię ciemną stronę księżyca.

P. S. Gdy dotarłem do celu, wśród dziesiątek butelek znalazłem Vermentino, z dużym napisem BOLGHERI (apelacja w Toskanii).

Kraków Główny – Warszawa Centralna, 3.09.11 (rano)

VERMENTINO

KAMPANIA – bynajmniej nie wyborcza, aczkolwiek makaron na uszy można nawijać

Kampania leżąca wzdłuż wybrzeża Morza Tyrreńskiego w południowo–zachodnich Włoszech, pod względem wina nie jest znanym regionem, w samym kraju zajmuje 9 miejsce, biorąc pod uwagę obszar upraw - 30 tys. h. Jednak to tu 3000 lat temu zaczął się przemysł winiarski w historii Włoch, kiedy to Grecy założyli OINOTRIĘ (krainę wina), przekazując w ten sposób swoją wiedzę na temat wina zamieszkującym wówczas tę ziemię Etruskom. Następnie Rzymianie uczynili z regionu ośrodek handlu winem, czyniąc go tym samym największym portem handlowym w cesarstwie. Wybuch Wezuwiusza w 79 r. n. e. zmienił sytuację i Rzym zaczął rozwijać działalność winiarską w innych częściach imperium. Dziś Kampania, nie jest tak wielkim i bogatym regionem jak Toskania czy Piemont, słynące ze swych legendarnych win takich jak Chianti czy piemonckie Barolo. Pomimo to śródziemnomorski klimat; z jednej strony morze, a z drugiej góry, co powoduje, że temperatury nie są aż tak wysokie, sprzyja zarówno rozwojowi białym i czerwonym odmianom winogron. Na szczególną uwagę zasługuje czerwona odmiana (szczep) Aglianico, to z niego, z niewielką domieszką innych powstaje chyba największe wino Kampanii, a na pewno warte zapamiętania, wino z apelacji (Kontrolowana Nazwa Pochodzenia) Taurasi w prowincji Avellino. Wino to klasy riserva otrzymało status apelacji Denominazione di Origine Controllata e Garantita, co oznacza się skrótem DOCG, i jest to najwyższy stopień jakości przyznawany urzędowo we Włoszech. Miałem okazję spróbować takiego wina, i oprócz tego, że jest to dosyć mocne wino, dodałbym, że żywe, z dobrze zbudowaną kwasowością, co świadczy o tym, że wino ma duży potencjał przechowywania, i spokojnie w odpowiednich warunkach może przez najbliższe parę lat dojrzewać. Z białych win warto spróbować te ze szczepu Falanghina, powstające na wybrzeżu i na wyspach Ischia, i Capri, co prawda już nie tak złożone, ale z racji swego owocowego charakteru, świetnie wpasują się w atmosferę cieplejszych dni. 

fot. greg-nieruchomosci.pl

WINO ZAMIAST KWIATÓW

Zauważyłem ostatnio, że coraz bardziej popularne staje się wręczanie wina zamiast kwiatów Młodej Parze. Sam miałem przyjemność doradzić znajomym 2 butelki: Chianti Classico Riserva i Valpolicellę, również Classico. To zjawisko zdaje się nabierać formy pewnej mody, która mam nadzieję stanie się dobrym zwyczajem. Z rozmów wynikło, że co poniektórzy chcą w ten sposób zacząć swoją przygodę z winem – bardzo się cieszę, bo bez wina nie wyobrażam sobie rodzaju ludzkiego, a co dopiero miłości. Tak, gdyż jeszcze parę lat temu, gdy moja kuzynka wychodziła za mąż, wręczyła mi  zaproszenie na którym było napisane: miast kwiatów prosimy o karmę dla zwierząt. Czyli rzecz jasna dla naszych domowych ulubieńców, psów i kotów. Jakim entuzjazmem i sympatią nie darzyłbym obu stworzeń, to jednak wino wydaje mi się trafniejszym ukoronowaniem mariażu dwóch wybrańców. I co najważniejsze, ma być to, jak zaznaczają – CZERWONE WYTRAWNE. Czyli wielka chwila, to bez cukru, tylko trzymam kciuki, by wino się sprawdziło do posiłku, a nie jak rzekome gumy no sugar, po. CZYLI UCZMY SIĘ POWOLI, ALE Z ENTUZJAZMEM. Tak jak w miłości „Nie przyspieszaj kroku, miłość lubi spokój”.

                                               

SŁODKI SMAK ISTNIENIA czyli picie wina w terenie

Słuchaliśmy Bacha, a pod rozpostartym błękitem nieba tlił się w nas świat natury, i wszechobecny horyzont życia i śmierci. Tuż pod stopami pienił się i szumiał nieprzerwany strumień rzeki, jak wszechświat, któremu nigdy nie zabraknie zasilania, kiedy nas już nie będzie, a słodkie dźwięki ulotnej muzyki na zawsze ucichną w nieskończonej ciemności. Gdy nie będzie już formy ani treści... Lecz w tym całe piękno chwili, które niepotrzebnie zapamiętujemy. Wino rodzi się w czasie, w trwaniu, ani przyszłość, ani przeszłość nie jest dla niego wyzwaniem, płynie jak rzeka. A my kiwamy się jak ten korek na wodzie. Bez sensu i celu, pozostawieni falom albo błogiej ciszy, niczym dziecko, które nigdy nie stanie się starcem, ale ciągle będzie zwracać się ku woli narodzin. Zawsze i wszędzie, gdzie światło zapuści swe promienie.

Kraków, 7.07.11



" ...I promised I would drown myself in mysticated wine"

BO NIE MIAŁEM NA FLASZKĘ

Wino

I w czym mam przejrzeć swoje troski?

Teraz, gdy za oknem pada deszcz

Gdy czuję się nieswojo

Z Bogiem na Ty, z Ziemią Obiecaną,

co za plecami mi wyrasta jakby ze snu.

Nie dzisiejszy, nie tutejszy,

gdy cały świat staje się pożywką dla mnie

Lecz żadnej w nim obietnicy, szczerości,

tylko naga i obojętna anonimowość zdarzeń

Myślę o Margaux, myślę o zniknięciu,

przede mną pusta forma rzeczywistości,

której nie ma czym wypełnić

Nie ma jak zmiękczyć tej twardości jaką daje

ruch wskazówek zegara

I teraz – gdy jesteśmy dorośli,

i nie umiemy jak dzieci w zabawie „w chowanego”

przymykać oczu

Ponieważ, wiemy, że linia przebiega właśnie tu

Potrzebujemy większej tęsknoty dla pragnienia, które

dałoby nam oddech i mowę przedmiotów, myśl

i ciszę wszystkich przodków

Delikatnie scalając nas ze słodkością i gorzkością życia.

Maj 2010

LA WINA DOBREGO SMAKU

"Poruszyłaś lawinę w moim Ja" śpiewał 20 letni Bono na pierwszej płycie U2. Teraz ja chciałbym uruchomić La Winę dobrego smaku w was, gdyż tak nazywa się od niedawna otwarty sklep w Krakowie przy ulicy Asnyka 7. Za tą śnieżną nazwą kryje się bogaty wybór win z Włoch - od Górnej Adygi po Apulię i Kalabrię. W ostatnim czasie miałem przyjemność spróbować kilkunastu pozycji, i wiele z nich zrobiło na mnie duże wrażenie, te, które szczególnie zapadły mi w pamięci to:

Znakomite Nebbiolo CARTERIA 2007 od producenta z Lombardii SANDRO FAY’A - wspaniale wtopiona beczka z dobrze utrzymaną kwasowością, i pięknie rozwiniętym owocem. Takie wino chciałbym pić chociaż raz w tygodniu.

Cudownie lekkie, a zarazem rozwinięte, barwne i owocowe IL VOLANO 2007 od IL MOLINO DI GRACE. Wspaniale sprawdzające się jako czerwone na gorące dni, 75% Sangiovese i 25% Merlot.

Również od GRACE pięknie wzbogacone CHIANTI CLASSICO z 2005, ze swym ogórkowo - waniliowym nosem z pewnością ucieszy wszystkich miłośników zrównoważonej beczki (11 m-cy). Bardzo ładnie rozwinięte usta z akcentami wiśni i herbaty, a przy tym lekko i przyjemnie ściągające, co sprawia, że wino jest żywe. Natomiast dobra struktura nadaje winu delikatności, powabu i harmonii.

I wreszcie biel, tu pierwszeństwa udzielam znakomitemu Pinot Grigio 2009 od producenta z Górnej Adygi NALSOWI MARGREID. Przede wszystkim to, co przykuwa uwagę, to pełnia jaką jest to wino obdarzone. Wyraźna struktura i ciało wypełnione temperamentem, i bogatym owocem. Wino żółte, znaczy się syte - ostrożnie z ilością.

I trochę lżejsze Pinot Bianco, także od NALSA. Świetnie zrównoważone między ciałem a strukturą, czyli owocem a kwasowością, nuty jabłkowo-cytrusowe. Bardzo dobre wino na wieczór po ciężkim i gorącym dniu.

Więcej grzechów nie pamiętam :)

Poza tym w sklepie można marudzić i męczyć sprzedawcę, z przyjemnością odpowie na wszelkie wątpliwości, gdyż WŁOCHY to jego specjalność. Co tydzień można spróbować innego wina i kupić po niższej cenie. Sklep posiada także lodówkę na wina, co szczególnie jest przydatne teraz, w okresie letnim – mamy od razu gotowe wino do spożycia we właściwej dla niego temperaturze. Co jakiś czas są organizowane DEGUSTACJE, tak, by klienci mogli stopniowo zapoznawać się z ofertą, i zdecydować, które wino im odpowiada najbardziej, wtedy też obowiązują ceny promocyjne. Aby wziąć udział w takiej degustacji, całkowicie nieodpłatnej, wystarczy tylko zostawić swój adres majlowy w sklepie bądź przesłać na adres: sklep@winalawina.pl


NA HASŁO domaine-rock 10% RABATU

MUZYKA I WINA, Z DRAMATURGIĄ I BEZ

Jeżdżąc tramwajem słucham od niedawna muzyki przez  telefon, wcześniej muzyka była we mnie, ale z czasem nić pęka, i nie daje już rady słuchać  tych ludzi, więc się odcinam. I jak to bywa jedne utwory  stanowią tło, niektóre porywają mocniej, celowo mam burdel w playliście, by od czasu do czasu nastąpiła mini-eksplozja, jakiś mały teatrzyk emocji albo wzruszeń. Uwielbiam jak po paru piosenkach nagle, kiedy idę ulicą, najlepiej wieczorem, wpadnie All Blues z Kind of Blue – palce lizać, a potem Morrison deklamujący „Amerykańską Modlitwę”, czy po fragmencie ze ścieżki dźwiękowej do „Paris, Texas” wskoczy jakiś ostry, witalny numer, rytmiczny i rozwalający wszystko w magiczny, mieniący się delikatnie i opadający pył.  Często towarzyszy temu chwilowa podróż, po miejscach w pamięci, ludziach, których się poznało, myśli o sensie i bezsensie, no i marzenia, te duże i małe. Ale utwór, który ostatnio przypomniał mi dlaczego, tak bardzo lubię inne utwory, to „Jeremy” Pearl Jamu, zrozumiałem wtedy, że to, co sobie cenię najbardziej w muzyce, to dramaturgia, i ona jest odpowiedzią na to, dlaczego nigdy współczesna muzyka pop mnie nie interesowała. Zastanawiałem się jak to połączyć z winem… Długo szukać nie musiałem. Otóż sporo w polskich sklepach jest win, które są dobre, po prostu dobre, przechodzą przez usta jak pocałunek na dobranoc, słodko i zdawkowo. To, co mnie porywa w winie, to jak rozłożone są akcenty i napięcie, tak jak w kawałku Pearl Jamu. Jest początek; jakieś stuknięcia, niezdecydowany, ale niepokojący bas, tak jakby to był raczej koniec niż początek, tak jest z niektórymi wybitnymi winami, tak np. zapowiadał się jeden Pommard, którego piłem; niewyraźny, zamknięty, ale… Drugi kieliszek, pęka - ciało się otwiera, ale ostrożnie, i w utworze pojawia się w końcu gitara i perkusja, która budzi kompozycję, wprowadza nas na pierwszy poziom, i zaczyna się opowieść o Jeremym. Po rozwinięciu mamy refren, pierwsze emocje mamy już za sobą, należy teraz tylko poszukać dalej,  sięgnąć wyżej, by emocje znalazły swoje ujście, a my napełnili się muzyką i winem. Głębiej i głębiej, tak jak śpiew Eddiego Veddera i muzyka zespołu, która rośnie i opada. A kiedy w końcu całkiem się wyciszy, czujemy, że wyrwaliśmy jakiś kawałek ziemi i prawdy dla siebie, dlatego, że coś intensywnie przeżyliśmy. Stało się tak, bo coś miało swój początek, rozwinięcie i koniec. Tak więc, są na tym świecie rzeczy, które nie tylko radują zmysły, ale i duszę, są też wina i muzyka, które zapychają nas jak wata albo czynią z nas wydmuszki przez które wieje suchy i głuchy wiatr. Moda na łatwe i przyjemne utwory, i na płaskie, jednostajne wina bez dramaturgii.

WINELOVERS

Jaka jest przyjemność z picia wina czy jedzenia… Wieloraka, jak wiemy zależy to od nas i „układu scenicznego” czyli całego spektrum wpływów zewnętrznych. Osobiście ubóstwiam łyk dobrze dobranego wina do okoliczności, jedną z nich jest picie wina w terenie – czy może być coś piękniejszego poza „Bogiem” i miłością… Dlatego też jestem gorącym wyznawcą „wypadów” z butelką/ ami, przekąską i przyjaciółmi lub też w szerszym gronie, które ma otwarte serce i zmysły na nowe doznania. Oprócz spotkań umówionych w ramach projektu KupSobieWino, jak tylko za oknem gości sprzyjająca aura, a ja mam czas i nie kłócę się z chaosem świata (reklamy i repertuar w TVN), ale szukam harmonii, symetrii i twórczej energii, udaje się w sprawdzone miejsca w naszym kochanym mieście. Ostatniemu wyjściu towarzyszyła nam rewelacyjnie wpasowująca się w klimat Valpolicella Classico 2008 z Aziendy Agricoli MERONI. Ze swym delikatnym, cudownie owocowym, żywym podniebieniem, bardzo przyjemnie wypełniała usta, i pragnienie jakie sączyło się na naszych językach, z racji blisko 30 stopniowej temperatury. Oprócz dobrej struktury, winu dodawał drapieżności, wyraźny nos dzikich czerwonych owoców. Jak podaje producent winogrona pochodzą z kilkudziesięcioletnich krzewów, samo wino nazwane SENGIA leżakowało przez 3 m-ce w butelce. Wino całkiem nieźle korespondowało z kawałkiem Brie, zielonymi oliwkami i bagietką maczaną w oleju po suszonych pomidorach.

PRAKTYKA

Wiele razy spotykałem się z pytaniami: A co z odpowiednim szkłem? Co z temperaturą wina? Etc. Nic prostszego, kieliszki w papier i bezpieczne miejsce, a wino najlepiej wsadzić na 2, 3 godz. wcześniej (czerwone) do lodówki (broń Boże do zamrażalnika), wyciągnąć, i zawinąć w kawałek materiału, dzięki temu za nim dojdziemy (ok. 1 godz.), wino będzie cieplejsze, ale nie za ciepłe czyli w okolicach 16-18st. Między czasie dobrze oczywiście trzymać je w cieniu, by spokojnie oddychało i rozwijało swój bukiet. Białe na co najmniej 5 godz., owinąć gazetą, szczelnie, tzn. całą butelkę, tak aby ciepłe powietrze nie dostawało się bezpośrednio, i najlepiej dwuwarstwowo w ręcznik, szmatę, itp. W ten sposób wino powinno trzymać niską temp. przez najbliższą godzinę. Sprawdzone 

Wino zostało zakupione w sklepie LA WINA przy ulicy Asnyka 7 w Krakowie

Koszt to 58 zł, ale sprzedawca lubi dawać rabaty;)

GDZIE JEST WINO? NOWE WINO…

Jim Morrison śpiewał o utracie, o tym, że zgubiliśmy nasze klucze do królestwa, że nie jesteśmy już niewinni, i nie tańczymy na zboczach wzgórz, że przyszła pora łatwej rozrywki, dzikiej drążącej nas pustki, i przemocy. Pisząc to, niemalże go cytuję, bo zarówno piosenki The Doors, jak i poezja Jima są przesiąknięte tak iście dionizyjskim uniesieniem, jak i egzystencjalnym bólem.  Do czego zmierzam? Co skłoniło mnie do pisania o Morrisonie na blogu o winie? Ano jest element łączący, jest powód, jest symbol. Morrison choć preferował „brązowe, krajowe trunki”, to symbol wina, a dokładniej winorośli przewija się przez jedno z jego najsłynniejszych i cenionych dzieł „An American Prayer”, co w Polsce ukazało się jako „Amerykańska Modlitwa”, w formie tekstu i płyty. Pozornie proste słowa „Gdzie jest wino. Nowe wino.” w kontekście całego utworu mają ogromne znaczenie. Co Morrison rozumie przez wino… Proste, to, co człowiek odczuwa jako boskie pragnienie obcowania z naturą; siłę i piękno, spontaniczność i urodzaj, świętowanie, połączenie się ze światem dzięki empiryzmowi, uczcie i ekstazie. Jednocześnie załącza smutną kartkę z piekła opisując ziemię jałową, gdzie bestie mają swoich przywódców i żołnierzy. Gdzie sami skazujemy się na wyobcowanie, wynaturzenie i lęk przed byciem sobą. A może jest inaczej, może nigdy nie mieliśmy bogów, tylko przerzucaliśmy odpowiedzialność na uciekający czas, zamiast odnajdywać punkt ciężkości w nas samych. Póki co stwarzamy sobie coraz większy komfort, by obcować z bogami, których sobie wyhodowaliśmy, w tej bezbolesnej ciemności. Pogrążając się w rosnącej nudzie, wymyślamy kolejne gry z własnym cieniem, oddalając się od centrum wydarzeń.  Jim deklamuje „Gdzie są święta, obiecane nam.”, tak jakby nigdy ich nie miało być, a my zostaliśmy pozostawieni sobie samym. Czy ucztą ma być boski pierwiastek, czy nasza praca i zaufanie dla zegara natury? Na to pytanie musimy odpowiedzieć sobie sami. Niewątpliwie tlą się w nas jeszcze resztki jakiegoś nieziemskiego serca, albo jakby powiedział Nietzsche, a Morrison za nim, bardzo ziemskiego, „…z uchem przy ziemi” jak śpiewał, „Zmęczeni czekamy, by wyrwać się z letargu”. Ja bym dodał – stań się ptakiem, który wznosi się do nieba, by otworzyć serce ziemi. Czy winorośl nie walczy, zapuszczając w głąb korzenie, by odnaleźć źródło? I gdy znajduje wodę, pnie się w górę. Niebo i ziemia, Dionizos i Apollo, melancholia i ekstaza, są niezbędne, by powstała muzyka, by powstało NOWE WINO. 

American Prayer - wersja oryginalna

Czy wiecie o ciepłych zmianach pod gwiazdami?

Czy wiecie, że istniejemy?

Zapomnieliście kluczy do Królestwa?

Czy narodziliście się już

i czy żyjecie?

Na nowo wymyślmy bogów, wszystkie mity 

wieków

Czcijmy symbole z głębin starych lasów

[Zapomnieliście już lekcję starodawnej wojny]

Potrzeba nam wielkich złotych kopulacji

Ojcowie na drzewach w lesie jazgoczą

Nasza matka na dnie morza leży

Czy wiecie, że beznamiętni admirałowie

prowadzą nas na rzeź,

że tłustych, leniwych generałów

rajcuje młoda krew

Czy wiecie, że rządzi nami telewizja

Księżyc jest bestią o wyschłej krwi

Uzbrojone bandy w siłę rosną

za rogiem, za zielonym winoroślem

gromadzą się na walkę z niewinnymi pasterzami,

których koniec i tak nadszedł już

Początek "Amerykańskiej Modlitwy", przekł. Artur Brodowicz, wyd. ROCK-SERWIS

WINO, MATERIA, KTÓRA ROZUMIE CHAOS

Francuski nadrealista, twórca koncepcji teatru magicznego Antonin Artaud napisał „Rzecz nazwana jest rzeczą martwą, a martwą, dlatego, że jest oderwana.” Jest mi to szczególnie bliskie, gdyż moja droga do wina była bardzo kręta, i to, co zdecydowało, że oddałem się jego łaskom, był chaos. Jako nastolatek szukałem czegoś niedookreślonego, czegoś, co pozwoliłoby uchwycić pewien strumień, ale tylko na chwilę, niczego nie materializować, tylko poczuć „impulsywność materii”, jakiego to określenia użył Artaud. Tak, więc, co może stanowić taką chwilową pełnię, której nie da się nazwać i skatalogować? Coś, co wymyka się słowom i myślom? Otóż dla mnie dziś czymś takim jest WINO, nie da się go przecież w tak prosty i formalny sposób ujednolicić. Wiele razy myślałem o winie właśnie w ten sposób, jako o nieodwracalnym procesie energotwórczym. Idąc za Artaudem, kontakt z kolejnym winem, jest jak gest, który raz wykonany, jest nieodwołalny, żyje tylko wtedy, w przestrzeni chaosu. Tak samo słowo wg Artauda żyje tylko raz, bowiem jest <<nieustannym dążeniem ducha>>. Tak też widzę wino, jako materię, która rozumie chaos. Możemy oczywiście dzielić wino pod kątem naukowym czy organoleptycznym, ale doskonale wiemy, że nie na tym sprawa się kończy. Wokół wina istnieje cała historia cywilizacji, mity i opowieści, i przede wszystkim jego magiczne działanie, które budzi w nas pokłady fantazji i entuzjazmu. Przecież tych rzeczy nie da się przywołać za pomocą słupków, wykresów, wino jak magma życia pulsuje w nas. Chaosu nie da się zrozumieć, pojąć i zamknąć w formie, przeciwnie należy w nim uczestniczyć, bo tylko tak można uchylić drzwi do nieznanego. Myślę, że wino podobnie jak chaos jest najwyższą subtelnością, jaka jest dana człowiekowi. Pozwala nie tyle, co nazwać, a ożywić treść życia, dając nam na chwilę kruszec, z którego możemy krzesać pierwotny ogień dla naszych form. Wino z całym swym nieprzewidywalnym charakterem, bogactwem i anarchią uosabia chaos pociągający za sobą materię, w której rodzi się duch. Owy duch nie jest prorokiem, nie przyszłość jest jego siłą, a teraźniejszość.  

FORMA

czyli krótka refleksja – impresja przy videoklipie Erase Rewind grupy The Cardigans, i ciepłych uczuciach dla niezwykłej urody wokalistki Niny Persson

Czasami, gdy tak próbowałem zaprzyjaźnić się z niewidzialnym, próbując wręcz zdmuchnąć świeczki Panu Bogu na urodziny. Widziałem wieczność wszędzie; w geście bądź w powtarzalnym ruchu ust, między przystankami komunikacji miejskiej kwitła moja naiwność, że oto jest byt, bez namysłu, cyfr, szerszej kontemplacji, często prowadzącej do utraty. Jednak z wiekiem zacząłem rozumieć, że nie była to wieczność, żadna, tylko rozpaczliwe czepianie się krawędzi, tych małych płomyków, które rodzą się na obrzeżach bezwzględnych form istnienia. Teraz "po czasie" widzę to w zachowaniu, decyzjach, które podejmuje większość, by zachować formę. Dla mnie przez lata był to akt szaleństwa, ciągle nawiedzało mnie pytanie: Jak tak można, na własne życzenie stać się śmiertelnym, pojedynczym zakładnikiem formy? Jednak i ja zacząłem coraz bardziej wnikać w nią, zachowując jednocześnie płomień, niczym Krzak Gorejący, nie chciałem tylko wyjść na Górę, bo wtedy byłaby to dla mnie nieodwracalna utrata, przyznanie się do cyklicznej śmierci, do powtarzalności, wolę umrzeć raz na zawsze, niż obracać się w nieskończonym absurdzie form.